Beth Hart heeft bijna alles wel meegemaakt. Hoge pieken met uitverkochte shows over heel de wereld en diepe dalen met een zware alcohol- en drugsverslaving.
Het zijn de hoge pieken en diepe dalen die Beth de meeste inspiratie geven voor haar muziek. Met invloeden uit de rock, blues en gospel weet ze telkens weer de meest persoonlijke nummers te schrijven.
Maar het is met haar live optredens dat Beth Hart echt overtuigt. Ze staat bekend om haar overweldigende en energieke live shows, waarbij de rillingen soms over je lichaam lopen.
Op haar nieuwe studioalbum My California (2010) staat Harts tumultueuze geschiedenis centraal. Op haar 27 werd vastgesteld dat Hart leed aan een bipolaire stoornis, ofwel manische depressiviteit.
Tweeënhalf jaar geleden stortte ze mentaal in. “Ik kon niet werken, maar ook niet alleen thuis zijn – dat was gevaarlijk voor me. Dit keer verbleef ik een maand in het ziekenhuis.”
Ze besloot zich over te geven aan medicatie. “Ik had er genoeg van, ik had me nog nooit zó ziek gevoeld. Het was beangstigend. Door de medicijnen voelde ik me direct beter, niet meer zo bang, onzeker en paranoïde. Ik had van iemand gehoord dat je er minder creatief van werd, maar ik werd juist creatiever.”
My California had niet tot stand kunnen komen zonder producer Rune Westberg: hij overtuigde Hart ervan de recente gebeurtenissen in muziek te vatten. Ze is blij met het eindresultaat, maar ook een beetje bang.
“Ik hou van dit album en ik geloof zeker dat er mensen zijn die er ook van zullen houden, maar aan de andere kant: stel dat alles wat er vroeger gebeurd is nu weer gebeurt? Daar krijg ik een beetje de rillingen van.” (Bron: nu.nl)
