HINK FESTIVAL

Waarom heeft HINK dit jaar gekozen voor een op het oog traditioneel en weinig vernieuwend thema als folk-muziek?

Folkmuziek, met zijn wortels in traditionele liederen en verhalen, dient al lang als een vruchtbaar uitgangspunt voor nieuwe muzikale experimenten. Een nieuwe generatie artiesten grijpt terug op deze rijke traditie, maar voegt er tegelijkertijd een eigen, vernieuwende laag aan toe.

De nieuwe golf artiesten die folk als inspiratiebron gebruiken bewijzen dat juist in het integreren van soms eeuwenoude elementen commentaar op de tegenwoordige tijd kan worden gegeven. Groepen als LANKUM en ØXN gebruiken weliswaar folkmuziek, maar door dat te mengen met rock, ambient en avantgarde-noise ontstaat een genre dat we nog niet eerder hebben gehoord.

Ook tekstueel zie je interessante ontwikkelingen op basis van soms eeuwenoude teksten. Door genderomkering in oude liefdesverhalen wordt commentaar gegeven op hedendaagse man-vrouwverhoudingen. Socioloog Roy Bailey en muzikante Sophie Crawford doen onderzoek naar Queer Folk: oude volksliedjes waarin sprake is van genderfluïditeit. Daar zijn er meer van dan je in eerste instantie zou verwachten. Soms zijn die liedjes humoristisch bedoeld, maar even zo vaak zijn ze mystiek van aard.

Traditionele volksliedjes over een onderwerp als bazen en knechten kunnen worden gebruikt om commentaar te geven op de hedendaagse maatschappij waar ‘haves’ en ‘have-nots’ geen gelijke kansen hebben. Er is sprake van een dynamisch proces dat past in de historie van de folkmuziek: een voornamelijk oraal doorgegeven genre, dat voortdurend wordt aangepast aan de tijdgeest en actualiteit.

Binnen HINK 2024 geven twaalf acts een overzicht van hoe traditionele vormen worden ingepast in nieuwe en vernieuwende muziek.

Artiesten als De Mannen Broeders, Keeley Forsyth, Sam Lee, John Francis Flynn, The Bony King Of Nowhere, Vera Sola, The Bullfight, Brigid Mae Power, Bert Dockx, Colin H. van Eeckhout, The Germans en Rachael Lavelle zijn stilistisch heel divers maar ze gebruiken allen hun liefde voor traditionele muziek als startpunt. Hoewel ze afkomstig zijn uit verschillende landen (Nederland, België, Engeland en Ierland), delen ze een fascinatie voor de verhalen, melodieën en ritmes uit het verleden.

Ze delen allemaal een interesse in het verkennen van de grenzen van folkmuziek en het creëren van een meer persoonlijke en intieme sound. Veel van hun muziek is introspectief en melancholisch, maar er is ook ruimte voor humor en vreugde. Ze maken gebruik van zowel akoestische als elektrische instrumenten, en ze zijn niet bang om te experimenteren met verschillende opnametechnieken.

Sommigen, zoals Sam Lee en John Francis Flynn, putten uit de Britse folktraditie, terwijl anderen, zoals The Bullfight en The Germans, een meer experimentele benadering kiezen. Keeley Forsyth en Vera Sola combineren folk met elementen van artpop en drone, terwijl Brigid Mae Power en Rachael Lavelle de Ierse folktraditie verrijken met hun eigen unieke stem.

Sam Lee is een zanger, een verhalenverteller, een activist en een conservator van traditionele muziek. Met zijn unieke stem en zijn passie voor het verleden wekt hij oude melodieën tot leven en geeft hij ze een nieuwe relevantie.

Lee’s muziek is een mix van traditionele Engelse folksongs en hedendaagse arrangementen. Hij is een meester in het herinterpreteren van oude ballades en deze te vertalen naar een taal die aanslaat bij een modern publiek. Zijn debuutalbum, Ground of Its Own, werd genomineerd voor de Mercury Prize. In een interview met The Guardian vertelde Lee over zijn aanpak: “I’m not trying to be authentic, I’m trying to be authentic to myself and my interpretation of these songs.”

Lee’s muzikale wortels liggen bij de Engelse folktraditie van artiesten als Martin Carthy, Nic Jones en The Watersons. Toch beperkt Lee zich niet tot dit ene genre. Hij gebruikt elementen uit zowel klassieke muziek als hedendaagse elektronica en je hoort je ook invloeden van wereldmuziek en natuurklanken.

De teksten van Sam Lee zijn vaak doordrongen van melancholie en een diep respect voor de natuur. Hij zingt over verlies, rouw en de schoonheid van het leven. In nummers als “The Unquiet Grave” en “The Cruel Mother” verkent hij donkere thema’s als dood en verraad. Tegelijkertijd viert hij de kracht van de menselijke geest en de verbondenheid met de natuur.

Sam Lee heeft samengewerkt met een breed scala aan artiesten, van folkmuzikanten tot klassieke musici. Hij heeft opgetreden met het London Symphony Orchestra en heeft een bijzondere band opgebouwd met de Schotse folkzangeres Jeannie Robertson.

Naast zijn muzikale carrière is Sam Lee ook een fervent natuurbeschermer. Hij gebruikt zijn muziek als platform om bewustzijn te creëren over de klimaatcrisis en het belang van biodiversiteit. In zijn project The Gathering brengt hij mensen samen om te zingen en te luisteren naar verhalen over de natuur.

Zijn laatste album ‘Songdreaming’ werd eerder dit jaar zeer lovend ontvangen. The Guardian gaf het album bijvoorbeeld de maximale score: ‘Romantic love and awe of nature prove inseparable: “Be soft like green moss, be free,” urges Lee. The record’s dreamlike atmosphere is seductive and disquieting; a moving tribute to Albion’s troubled soul.’

Actrice en zangeres Keeley Forsyth, is een artiest die met haar stem en muziek een intense, emotionele wereld oproept. Haar oeuvre, dat bestaat uit albums als Debris, Limbs en The Hollow, is een mix van folk, experimentele pop en soundscapes die zowel troostrijk als verontrustend zijn.

Forsyth’s stem is haar meest opvallende kenmerk. Diep, rijk en vol expressie, gebruikt ze haar stem als een instrument. In een interview met The Quietus beschreef ze haar stem als “een soort orgaan dat ik nog steeds aan het ontdekken ben.”

De teksten van Forsyth zijn vaak persoonlijk en introspectief, waarbij ze thema’s als verlies, verlangen en de complexiteit van menselijke relaties verkent. In haar muziek zijn invloeden van artiesten als PJ Harvey, Nick Cave en Scott Walker hoorbaar.

Een goed voorbeeld van deze thematiek is het nummer “Debris” van haar gelijknamige debuutalbum. In dit nummer verwerkt Forsyth een periode van persoonlijke verandering, waarbij ze haar stem gebruikt om de emotionele chaos die hiermee gepaard gaat te verbeelden.

Pitchfork verwoordde het als volgt: “She sings with her whole chest: diaphragm tightening, air filling the lungs, muscles twisting up the length of her throat, unleashing a presence that drips with the blood of the flesh that produced it. Some singers try to make their art sound effortless; Forsyth emphasizes the physical strain.”

Forsyth heeft samengewerkt met verschillende muzikanten en producers, waaronder Colin Stetson en Ben Vince, die ook heeft gewerkt met artiesten als Burial en Four Tet.

Afgelopen april stond ze tijdens Rewire in de Grote Kerk.

De Mannen Broeders is een fascinerend muzikaal project dat is ontstaan uit de samenwerking tussen de Nederlandse artiest Broeder Dieleman en de Vlaamse Colin van Eeckhout. Hun muziek is een bijzondere mix van folk, spoken word en experimentele soundscapes.

Wat De Mannen Broeders zo bijzonder maakt, is de verrassende combinatie van de twee muzikanten. Broeder Dieleman staat bekend om zijn eigenzinnige Zeeuwse folkmuziek, waarbij hij traditionele instrumenten en zang combineert met moderne elementen. Colin van Eeckhout, de frontman van de post-metalband Amenra, brengt een meer donkere en intense sound naar het project.

Hun debuutalbum, Sober Maal, is een indrukwekkend voorbeeld van deze unieke samenwerking. Opgenomen in een 18e-eeuwse Doopsgezinde Kerk, ademt het album een sfeer van rust en reflectie uit. De teksten, veelal in het Nederlands, zijn persoonlijk en poëtisch en gaan over thema’s als geloof, verlies en de vergankelijkheid van het leven.

De muziek van De Mannen Broeders is een zoektocht naar betekenis in een complexe wereld. De nummers zijn meditatief en nodigen de luisteraar uit om stil te staan bij de grote vragen van het leven. En van de dood.

Bram Vanparys bekend onder zijn alter ego The Bony King Of Nowhere maakt een intrigerende mix van folk, indie en Americana, die wordt gekenmerkt door persoonlijke teksten en een melancholische sfeer.

Vanparys’ muzikale reis begon jaren geleden met zijn goed ontvangen debuutalbum. Met elk nieuw album, van het bekroonde Silent Days tot het recente Everybody Knows, verfijnde hij zijn stijl en verdiepte hij zich in meer complexe muzikale thema’s.

“Ik ben altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, nieuwe manieren om mezelf uit te drukken,” vertelde Vanparys in een interview met Dansende Beren. “Muziek maken is voor mij een manier om te groeien, zowel als artiest als als persoon.”

Vanparys’ meest recente album, Everybody Knows, is een reflectie op de huidige samenleving, gekenmerkt door sociale media, de drang naar succes en de zoektocht naar identiteit. In nummers als “Are You Still Alive” en “Everybody Knows” bekritiseert hij de oppervlakkige aard van de moderne wereld en pleit hij voor meer authenticiteit.

“Alles draait tegenwoordig om advertising en zelfoptimalisatie,” zegt Vanparys. “Ik probeer met mijn muziek een tegengewicht te bieden aan die trend.”

De muzikale invloeden van Vanparys zijn uiteenlopend, van Amerikaanse singer-songwriters als Leonard Cohen en Nick Drake tot Belgische bands als dEUS en Gorki.

In nummers als “The Weight of the World” op Silent Days legt Vanparys de nadruk op de last die we dragen in het leven, terwijl hij in “The River” op Everybody Knows de rivier gebruikt als metafoor voor de stroom van het leven.

“Ik wil dat mijn muziek mensen raakt, dat het iets bij hen teweegbrengt,” zegt Vanparys. “Als ik daarin slaag, dan ben ik al heel gelukkig.”

De Ierse singer-songwriter en multi-instrumentalist John Francis Flynn, slaat in zijn werk een brug tussen traditionele Ierse muziek en moderne genres als post-punk en electronica.

Flynn begon zijn muzikale carrière als lid van de traditionele Ierse folkband Skipper’s Alley. Zijn solodebuut, I Would Not Live Always (2021), werd lovend ontvangen door zowel critici als publiek en werd door The Guardian uitgeroepen tot Folk Album of the Year. Met zijn tweede album, Look Over the Wall, See the Sky (2023) ging hij verder met zijn verkenning van de Ierse folklore en de specifieke sound van Dublin.

Flynn’s muziek is een smeltkroes van verschillende invloeden. Zijn wortels liggen in de traditionele Ierse muziek, maar hij haalt ook inspiratie uit genres als post-punk, electronica en improvisatiemuziek. In een interview met The Wire beschreef hij zijn muziek als “een soort collage van verschillende elementen, die samen een nieuw geheel vormen” en in een interview met The Guardian zei Flynn: “Ik wil de traditionele muziek niet moderniseren, maar ik wil wel nieuwe wegen vinden om ernaar te luisteren”.

De teksten van Flynn zijn vaak persoonlijk en introspectief, maar tegelijkertijd ook sterk verbonden met de Ierse geschiedenis en cultuur. Hij onderzoekt thema’s als identiteit, verlies, en de relatie tussen mens en natuur. In het nummer “Mole in the Ground” van zijn tweede album bijvoorbeeld, verwerkt hij Ierse mythologie en persoonlijke ervaringen in een overdenking van de cyclus van het leven.

CHVE is een het darkfolk soloproject van Colin H. van Eeckhout, de frontman van de Belgische post-metal band Amenra.

Hoewel beide projecten van dezelfde muzikant komen, lijken ze weinig op elkaar. Waar Amenra bekend staat om zijn zwaar, intens emotionele post-metal geluid, is CHVE een veel intiemer en meer akoestisch project. De muziek van CHVE wordt gekenmerkt door de draailier, die een hypnotische sfeer creëert, drones, die een gevoel van ruimte en diepte creëren en Minimalisme. In tegenstelling tot de vaak complexe structuren van Amenra, is de muziek van CHVE vaak minimalistisch en repetitief, waardoor de luisteraar zich volledig kan onderdompelen in de klanken en de meer gesproken dan gezongen Franstalige teksten.

Rachael Lavelle is een singer-songwriter uit Dublin, waar zij sociologie en Italiaans aan Trinity College Dublin studeerde Haar passie voor muziek bleek al snel sterker. Na een master in muziek en media technologie, begon ze zich volledig te richten op haar muzikale carrière. Haar debuutalbum, “Big Dreams” (2019) met een breed scala aan stijlen, van intieme ballads tot experimentele elektronica werd enthousiast ontvangen door zowel critici als publiek en was één van de nominaties voor album van het jaar in Ierland.

Ze put inspiratie uit klassieke muziek, jazz, folk en elektronica. Haar muziek wordt vaak vergeleken met artiesten als Björk, Kate Bush en Regina Spektor, maar Lavelle heeft een eigen, onmiskenbaar geluid ontwikkeld.

Lavelle heeft samengewerkt met een breed scala aan artiesten en ensembles, waaronder Villagers, Crash Ensemble, Peter Broderick, Glasshouse, SlapBang en Saint Sister. Ze is ook bekend om haar samenwerking met de Ierse folkband LANKUM voor wie ze supportshows speelde.

De postpunk-avantgarde-band The Germans is één van de meest intrigerende hedendaagse Belgische acts.

De band bestaat uit een vijftal muzikanten: Jakob Ampe (zang, gitaar, synths), Vincent Cauwels (gitaar, achtergrondzang), Lennert Jacobs (drums, synths),Timothy Jacobs (bas) en Boris Zeebroek (synths, bongos), ook bekend als Bolis Pupil.

De muzikale invloeden van The Germans lopen uiteen van krautock en klassieke post-punk bands als Joy Division en Talking Heads tot indie-rock acts als Interpol en Arctic Monkeys.

Een opvallend kenmerk van de muziek van The Germans is de lengte van hun songs. Veel nummers duren meer dan vijf minuten, waardoor er ruimte is voor uitgebreide instrumentale passages en complexe songstructuren. In een interview met [naam van tijdschrift] vertelde Jakob Ampe: “We willen niet beperkt worden door de traditionele songstructuur. We willen de luisteraar meenemen op een muzikale reis.”

De discografie van The Germans bestaat inmiddels uit zes albums, waarvan de meest recente het eerder dit jaar verschenen ‘Spirituality’ heet. Het is de opvolger van het in 2019 verschenen ‘Sexuality’. Over cdie plaat schreef Indiestyle: “Het mag gezegd worden, met ‘Sexuality’ zijn The Germans een kroonjuweel rijker. Het album telt niet meer dan negen nummers, maar legt een weelde aan ongewone en wonderbaarlijke producties aan de dag. Daarbij moeten we vermelden dat The Germans in se een livegroep zijn die vooral weet uit te pakken op de planken. Het is dus ongeduldig wachten op de dag dat we ze met eigen ogen aan het werk mogen zien.”

Op 8 december is dat dus mogelijk!

Bert Dockx, geboren in 1980, is een zeer actieve Belgische muzikant die in diverse groepen en projecten heeft gespeeld.

Dockx begon zijn carrière aan de Jazz Studio en het Koninklijk Conservatorium Brussel. In 2008 richtte hij Flying Horseman op, een band die al snel naam maakte met hun energieke live-optredens en atmosferische muziek. In 2013 werd de band genomineerd voor twee Music Industry Awards.

Naast Flying Horseman is Dockx ook actief in andere bands zoals Dans Dans, Ottla en Sweet Defeat. In deze verschillende projecten verkent hij steeds nieuwe muzikale terreinen.

Na het succes van zijn soloalbum ‘Transit’ bracht hij in 2017 ‘Safe’ uit, een album dat volgens Dockx zelf “navigeert tussen dreiging en droom, tussen stilte en storm”. In een interview vertelde Dockx over de persoonlijke betekenis van dit album: “Met ‘Safe’ wilde ik mezelf kwetsbaar opstellen en mijn eigen demonen onder ogen zien.”

Zijn invloeden zijn divers en reiken van jazzgitaristen als John McLaughlin en Pat Metheny tot singer-songwriters als Leonard Cohen en Nick Drake. Hij verkent daarbij de raakvlakken tussen avant-garde rock, verhalende blues en instrumentale jazz.

In zijn teksten verweeft hij persoonlijke verhalen met universele thema’s als liefde, verlies, identiteit en de zoektocht naar betekenis.

In nummers als “Ghost” van zijn album “Ghosts” verkent hij de complexiteit van rouw en verlies.

De Ierse singer-songwriter Brigid Mae Power begon haar muzikale carrière onder de naam Brigid Power-Ryce en bracht in 2010 haar debuut-EP You Are Here uit. Sindsdien heeft ze een indrukwekkende discografie opgebouwd, met albums als Ode to an Emryo (2011), Eee Tuts (2013) en haar meest recente werk, Dream From The Deep Well (2023). Elk album markeert een nieuwe fase in haar artistieke ontwikkeling, waarbij ze steeds verder afwijkt van de traditionele folk en een meer persoonlijke sound ontwikkelt.

Power beschrijft haar muziek als een “vermenging van oude en nieuwe elementen”. Haar muzikale wortels liggen in de Ierse traditionele muziek, maar ze haalt ook inspiratie uit diverse andere genres, waaronder pop, indie en klassieke muziek. Dat brede palet komt tot uiting in haar muziek, die vaak wordt gekenmerkt door rijke arrangementen met strijkers, blazers en mellotron.

De teksten van Power zijn vaak geïnspireerd door haar eigen leven en ervaringen. In Dream From The Deep Well bijvoorbeeld, verkent ze thema’s als familie, liefde, verlies en het verstrijken van de tijd: “I’m dreaming of a time when I was young and free, and I could run through fields of gold”.

De melancholie in haar muziek werd door Konstantin N. Rega van Spectrum Culture beschreven als: “The sense of a summer sun sinking shimmers throughout. There is beauty and sadness here.”

The Bullfight, de Rotterdamse band rondom de veelzijdige Thomas van der Vliet, heeft zich in de afgelopen jaren ontwikkeld tot één van de meest intrigerende en avontuurlijke acts in het Nederlandse muzieklandschap. Met hun mix van pop noir en experimentele elementen hebben ze een eigen geluid gevonden.

Thomas van der Vliet is de drijvende kracht achter The Bullfight. Hij begon zijn muzikale carrière in de jaren 2000. Met zijn band bracht hij in 2006 hun debuutalbum ‘One was a snake’ uit, gevolgd door ‘Stranger was the night’ in 2010 en ‘La Chasse’ in 2013. Deze albums werden gekenmerkt door donkere, melancholische melodieën en poëtische teksten. In een interview met 3voor12 Rotterdam omschreef Van der Vliet zijn muziek als “een soort soundtrack voor een film die nog niet gemaakt is”.

Albums werden omschreven als “groeibriljanten” (Beauforthuis) en “een magnum opus” (Muziscene). De teksten, vaak geschreven door zanger Nick Verhoeven, werden geprezen om hun poëtische kwaliteit en de manier waarop ze emoties op een intense manier overbrachten.

In 2024 bracht The Bullfight ‘Het Interview’ uit, een uniek project dat een roman, een soundtrack en een serie linosnedes van de Franse kunstenares Hélène Bautista omvatte. In dit project vermengt Van der Vliet zijn liefde voor muziek, literatuur en beeldende kunst.

Van der Vliet is een kunstenaar die zich niet laat beperken door genre- en discipline-grenzen. In een interview met Popunie Rotterdam vertelde hij over zijn drang om nieuwe dingen te proberen: “Ik wil niet steeds hetzelfde maken. Ik wil me blijven ontwikkelen als muzikant en als mens.”

De teksten van The Bullfight zijn vaak introspectief en verkennen thema’s als liefde, verlies, identiteit en de zoektocht naar betekenis. In het nummer ‘Amen, Demon’ van het album ‘Het Interview’ zingt zangeres Daisy Cools over de strijd tussen goed en kwaad, een thema dat vaak terugkeert in de muziek van de band.

De muzikale invloeden van The Bullfight lopen uiteen van klassieke rock en blues tot moderne elektronische muziek. Van der Vliet noemt bands als Nick Cave and the Bad Seeds, Leonard Cohen en Radiohead als belangrijke inspiratiebronnen.