Tim en Sigfried breken niet alleen de grenzen tussen genres; ze breken uit hun eigen jaarcyclus, een pad dat ze zichzelf hadden voorgesteld bij de oprichting van de band in 2020. Tot nu toe hadden het duo en de band zich voorgenomen hun “reis naar het beter worden” vast te leggen door elk jaar een album uit te brengen: Year Zero (2020), Year One (2022), en het recentste Year Two (2024). Na acht maanden in 2024 en 2025 besteed te hebben aan het schrijven, opnemen, produceren en mixen van Year Three, gooide de band het voltooide album volledig weg. Het spelen van shows, terwijl ze tegelijkertijd het mengproces van Year Three doorliepen, creëerde een soort disconnect – de mensen die ze waren toen ze dat album schreven en de mensen die ze werden door het spelen van shows, waren niet langer hetzelfde. “We zijn mensen met fouten en sterke punten, en we realiseerden ons dat we dat moesten accepteren. Dat is zowel somber als bevrijdend. Als je zo gefocust bent op zelfverbetering, kun je jezelf niet eens toejuichen voor hoe ver je gekomen bent,” legt de band uit. “Dit project is bedoeld als een document van ons en van de menselijke conditie, niet als een zelfverbeteringshandboek dat ons allemaal vast zou houden bij wat ons misschien wel of niet is overkomen, of door ons veroorzaakt is in het verleden.”
In plaats daarvan koos DOODSESKADER ervoor om een nieuwe creatieve reis van een week aan te gaan in Tim’s eigen Much Luv Studio met één doel voor ogen: een album maken dat vastlegt wie ze op dit moment zijn. Voor het eerst in jaren schreven ze alles samen in dezelfde ruimte, en het proces van het tot leven brengen van The Change Is Me werd vastgelegd door Diana Lungu in hun nieuwste documentaire, Now I Know You See Me
