Vergelijking met James Brown
Dat er soms meer dan 40 jaar ervaring nodig is om roem en erkenning te krijgen, bewijst het verhaal van Lee Fields. Zijn uiterlijk, stem en grooves leken in de jaren zeventig zoveel op James Brown, dat hij lange tijd de bijnaam ‘Little J.B.’ toebedeeld kreeg. Hij speelde niet alleen solo maar ook samen met Kool and the Gang, Sammy Gordon en the Hip-Huggers. Maar dit alles mocht niet baten; erkenning van het grote publiek bleef uit. Maar daar kwam jaren later verandering in uit onverwachte hoek.
Opnieuw in de schijnwerpers
Omdat zijn werk slechts op enkele 7inch singles uitgekomen was, verwierf hij een cultstatus onder fanatieke funk en grooves verzamelaars. Zijn werk bleek uiterst zeldzaam en daarom gewild. Dit was in 2009 de aanleiding om opnieuw de studio in te duiken met als resultaat het album ‘My World’; een plaat vol soulvolle, authentieke ballads en dampende funk. De plaat eindigt in de hoogste regionen van menig poplijstje. Men weet de rauwe funk en soul van Lee Fields nu wel te waarderen. Fields gaat ook weer op tournee, dit keer met de nieuwste Daptone ontdekking: Charles Bradley. Begin 2012 verschijnt de single ‘Faithful Man’, die afkomstig is van het gelijknamige album uit maart van dat jaar. Het album trekt de stijl door die Fields met zijn comebackplaat My World weer in de schijnwerpers heeft gezet.
Nieuw album
Onder de vleugels van Truth & Soul Records released hij ook zijn oudere werk weer opnieuw. Hier brengt hij dit jaar ook zijn album Emma Jean uit onder begeleiding van The Expressions. Een doorgewinterde band bestaande uit sessiemuzikanten die speelde met bijvoorbeeld Sharon Jones, Adele, Jay-Z en ga nog maar even door. Ook deze plaat wordt goed ontvangen en wordt in de recensies de hemel in geprezen.
De Volkskrant over ‘Emma Jean’: “Met hulp van Dan Auerbach (The Black Keys) maakte hij een fraai, broeierig klinkend soulalbum met vleugjes country, gospel en funk. Emma Jean is een van de betere, meest complete soulalbums van de laatste tijd, dankzij beter songmateriaal en zorgvuldigere productie nog overtuigender dan het recente werk van Sharon Jones en Charles Bradley. “
Lees hier de hele recensie.
